Waarom wilde ik chauffeur worden?

Dit was de vraag waarop we onlangs op ons platform antwoorden vroegen. Het bereik was groot en de ruim 670 reacties geven toch maar weer eens aan dat het vak van beroepschauffeur blijft leven onder de bevolking. Daarom vinden wij het zo jammer dat het imago te wensen over laat.

Wij hebben al diverse malen aangegeven dat imagoverbetering de eerste stap is wanneer men het chauffeurstekort wil oplossen. Als we bijvoorbeeld zien hoe defensie personeel werft is dat een verschil van dag en nacht met de transportsector. Wij hebben dit ook gemeld aan Transport en Logistiek Nederland.

Organisaties

In het transport zijn er veel organisaties met enorme begrotingen, alleen hebben wij het idee dat het geld alleen in hun eigen organisaties rondgaat. Wij vinden dat men voor dat geld ook weleens een campagne mag starten op radio en televisie om mensen te werven en het mooie vak goed in beeld te brengen.

De afgelopen jaren zijn er veel facebookgroepen geweest en was er veel inzet om organisaties en politiek vanaf de werkvloer van goede informatie te voorzien. Helaas zien we dat deze inzet elke keer weer verdwijnt omdat het praktisch niet vol te houden is. Wij begrijpen dit; als men iets wil bereiken moet men zich voor de volle 100% kunnen inzetten. Organisaties als vakbewegingen en werkgeversorganisaties hebben een dikke portemonnee, iets dat veel groepen en actievoerders ontbreekt.

Het Vak

Ook wij hebben dit probleem. We krijgen keer op keer de belofte dat ons werk zal worden beloond en dat we kunnen blijven bestaan. Helaas blijft het enkel bij het voorhouden van deze worst, voor ons gevoel zodat we ons dan niet tegen de grote organisaties zullen afzetten.

Toch willen wij het vak van beroepschauffeur voor Nederland behouden en we zijn dan ook blij met de vele reacties op de vraag waarom men chauffeur wilde worden. Dit vonden onze volgers de topcommentaren:

“Ons pap ook chauffeur was. Iedere vrij uurtje ging ik mee. En het is gewoon het mooiste beroep ter wereld.”

“Omdat het me van baby af aan heeft geboeid. Met een DAF 2600 of Volvo F88 naar Teheran, Bagdad of Damascus, leek me helemaal het einde. Helaas is dat werk begin jaren tachtig steeds minder geworden en is het er nooit van gekomen. Na bijna 40 jaar in het transport, zou ik meteen weer opnieuw voor dit beroep kiezen, als ik weer een tiener was.”

Commentaren

“Wilde vroeger boer worden maar boerderij van opa was te klein toen maar chauffeur geworden . Mijn vader was het ook.”

“Ik met uit een raam kijken en geld verdienen een mooie toekomst zag op school”

“Als klein meisje, was ongeveer jaar of 5 riep ik dat ik of vrachtwagen gingen rijden of automonteur zou worden. Had geen rijdend voorbeeld maar mijn vader knutselde graag aan auto's. Via diverse beroepen en les gegeven te hebben op de vrachtwagen ben ik na 25 jaar op een touringcar gereden te hebben 5 jaar geleden overgestapt naar de vrachtwagen. Rij nu al 3 jaar samen met veel plezier dubbelbemand met mijn man. Voornamelijk zuid Frankrijk en stukje Italië.”

“Ik toen ik 18 was op een tankstation een vakantie baantje had en al die gave wagens langs zag komen en dat ook wou. 3 jaar geleden de kans gekregen om men groot rijbewijs te halen En nu sinds 2.5 jaar internationaal aan het rijden Ik hou van de vrijheid en al mijn super fijne klanten”

Imago

Dit zijn toch grotendeels mooie commentaren, waaruit maar weer blijkt dat men over het algemeen gelukkig is wanneer men dit vak uitoefent.

Daarom is het zo belangrijk een campagne te organiseren waardoor het imago van de chauffeur kan worden verbeterd en waarmee tegelijkertijd ook nieuwe chauffeurs kunnen worden geworven.

Wij gaan er ook nu weer van uit dat de organisaties meelezen en we zullen onder deze tekst meer mooie commentaren plaatsen.

Tot slot nog een boodschap voor de werkgeversorganisaties en vakbewegingen: weet waar uw informatie vandaan komt en ga niet keer op keer met andermans veren pronken.



 inzendingen en commentaren waarom men chauffeur wilde worden

Omdat het me van baby af aan heeft geboeid. Met een DAF 2600 of Volvo F88 naar Teheran, Bagdad of Damascus, leek me helemaal het einde. Helaas is dat werk begin jaren tachtig steeds minder geworden en is het er nooit van gekomen. Na bijna 40 jaar in het transport, zou ik meteen weer opnieuw voor dit beroep kiezen, als ik weer een tiener was.

Het zal rond 1969/70 geweest zijn toen de "baas"van de plaatselijke zand en grindhandel mij als 7-8 jarige in zijn Mercedes kippertje [met zo,n korte neus] zette... En mocht een paar ritjes meerijden ....Jaaa en helemaal verpest natuurlijk, geen houden meer aan....Mooie tijden gehad door al die jaren heen.....maar ik geef er niks om als ze zeggen je kan met pensioen ...er is geen donder meer aan nu.....We tellen af....?

Bijna elke grote stad in Europa gezien,45 jaar geleden, zonder pc ,gsm of laptop, maar ook zonder cruise control, airco en snelheidsbegrenzer

Ja genieten en appart voelen van het meerijden met vader..

Denk dat het bij velen is van vaders op zoons. Mijn vader wou dat ik meer werd dan hij. Heb diverse scholen gehad. Niet chauffeur gerelateerd. Maar toch kreeg gevoel niet weg. Toen ik toch ging rijden was me vader ook trots. Hij zei het is goed. Rijdend bij het bedrijf waar me vader ook reed en later ging hij afbouwen de loods in. En na jaren me kinderen mee laten rijden en zijn droom. Komt nu me zoon met z'n truck naast me rijden bij het zelfde bedrijf. Ondanks er dingen veranderen. Ja trots .

Ze zeggen weleens zit in bloed of genen een deel. Begin er wel soms aan te geloven.

Afz. Een trots vaderszoon en vaderchauffeur

Ik ben met 16 jaar vakantiewerk gaan doen bij n grote drankhandel van mn oom in Thull waar mn vader ook chauffeur was.ben toen helemaal vergeten me op te geven voor andere school haha en ben daar 4jaar blijven hangen.toen mn dienst tijd voldaan tankchauffeur en erna groot rijbewijs gehaald en op n tankwagen van n oliehandel begonnen.na 2 jaar wilde ik internationaal rijden en bij Brassé begonnen na 2 jaar bij Salari en na n jaar 30 jaar bij bij Orbons blijven hangen.na ziekte weer aan t werk op busje leerlingen vervoer nu alweer 10 jaar.

Mijn vader was tuinder en derhalve kwam ik heel vaak op de groenteveiling en zag daar die grote wagens rijden/manoeuvreren. Ook reed er veel vrachtverkeer langs ons huis/bedrijf. Ik vond dat geweldig en zo is mijn interesse gegroeid. Ik doe het nu 32 jaar en moet wel zeggen dat ik het vak op zich nog steeds leuk vind maar het verkeer en alle regeltjes waar je als chauffeur mee te maken hebt word je wel eens moe van.

Mijn Vader werkte bij Bonhomme in Maastricht hij was er manusje van alles in de garage en nam ook chauffeurs aan. Heb ook niks anders gezien dan vrachautos in mijn jeugd, ben via omwegen toch chauffeur geworden eerst bij een verhuizer en busonderneming , toen betonmixer, en BULK auto, ben al 12 jaar met Pensioen, doe nog af en toe met vrachtauto's rijden ,blijft leuk

Dat wist ik al op heel erg jonge leeftijd, mijn pa was het ook.., alhoewel hij het me afrade, was hij maar wat trots dat ik toch mijn dreams had gevolgd, en hoe trots ik was als ik de vele keren met hem internationaal meeging..., was hij ook maar wat trots dat hij later met mij vele ritjes, zowel internationaal als ook dagritjes is meegeweest, R.I.P. vriend ??

Alle mooie commentaren via facebook

Vroeger ging ik veel met mn vader mee waar het zo heet werd dat je een ei kon bakken op de motorkap ??

Later bijrijder geworden in de meubelbrance en mn rijbewijs gehaald en zelf chauffeur geworden bij dieversen bedrijven want die transportbedrijven gaan nogal eens failiet bv bij van gend en loos gewerkt pakketjes bezorgen in commer het stuur aan de linkerkant geen kachel en vering in die wagens en geen tacograaf maar een werkboekje wat je in moest vullen heel veel later de in de container transport gegaan maar het chauffeurs leven is niet meer wat het geweest is wordt heel erg ondergewaardeerd afgekeurd de laatste jaren en nu met pensioen ??

De vrijheid, omgaan met klanten en ooit een eigen auto. Dat is allemaal gelukt.

Maar als ik 20 jaar geleden wist wat ik nu wist had ik wel beter mijn best gedaan op school. Je laten behandelen als een stuk stront, uitgekafferd worden, de agressie in het verkeer, code 95 wat nergens op slaat allemaal geldklopperij! Ben er wel klaar mee! Als ik een baan aangeboden krijg dat is van de auto af kan voor hetzelfde salaris of iets meer zou ik er alle minuut mee stoppen!

ik het leuk vind om de hele dag zittend op een stoel voor mn bed uit het raam te kijken.

Omdat ik van kinds af al een fascinatie had voor vrachtwagens wegtransport en logistiek.

Altijd ben gesteund door mijn ouders om die fascinatie te volgen.

En extra ben gemotiveerd door de vele mensen die zeiden dat ik nooit een rijbewijs zou kunnen halen.

Mijn familie en vrienden hadden weinig tot niks met het chauffeurs vak.

(Ben de eerste vrachtwagen chauffeur in onze familie)

Nu een jaar of 6/7 chauffeur waarvan 4 jaar op de trekker oplegger en zou niet anders meer willen.

Door mijn buren hun transportbedrijf waar ik na school en in vakanties te vinden was.... besmet geraakt met het "diesel virus".

je kunt niet chauffeur WORDEN. Je kunt wel een rijbewijs halen, en n vrachtauto besturen, maar als je niet voor t chauffeursvak geboren bent, zul je nooit n chauffeur zijn. Meestal worden die ( als ze t volhouden) truckers, en daar wil je helemaal nix mee te maken hebben!

De vrijheid. Na 22j bakker en de laatste jaren icm zorg voelde ik me opgesloten. Nu elke dag met plezier onderweg. Verdien minder, maar 't is het alles waard. Ik ben een gelukkig mens.

Van kind af aan willen doen .Nooit de mogelijkheid gehad om het te gaan doen ,vanwege omstandigheden. Nu op 46 jaar begonnen met het rijbewijs, hopende het in september te halen.

Ik altijd genoot als ik met mijn vader mee mocht, maar omdat ik een meisje was is deze droom nooit uitgekomen. Dat was in mijn tijd not done. Vorig jaar op de verjaardag van mij overleden vader een lesuurtje mogen rijden. En wat voelde dat goed. Nu helaas geen geld voor groot rijbewijs maar een lesuurtje kan ik ieder moment weer aanvragen. Les krijg ik niet maar rijden alleen al maakt mij gelukkig...maar door mijn chronisch ziek zijn zal ik nooit voor een bedrijf kunnen rijden

Omdat ik altijd met m n vader mee ging er altijd iets te beleven was en het nooit saai wasen je kwam op plekken waar ik zo van genoot en dat voor het werk! En elke dag is anders? en ondanks alles wat nu speelt in de transport wereld en de wetten geniet ik naar 12 jaar nog steeds van het vak?‍♂️?